Terug naar Peru

Gisteren zijn we met een soort van privéjet van Sucre naar La Paz gevlogen. We waren blij dat we met het vliegtuig terug konden naar La Paz en niet weer een hele dag in een bus hoefden te zitten. Het vliegveld van Sucre is zo klein evenals Amaszonas airlines dat alles lekker simpel en snel geregeld is. Slechts een uurtje voor vertrek, om acht uur ’s morgens hoefden we pas op het vliegveld van Sucre te zijn en de vlucht was amper 40 minuten. Om half elf zaten we al weer in ons hotel in La Paz. Het had niet veel gescheeld of we hadden de vlucht nog gemist ook. Door puur toeval wandelden we de dag er voor nog even binnen bij het bureau van Amaszonas. Daar kregen we te horen dat de vlucht een uur was vervroegd. Ze waren het doodleuk vergeten aan ons te melden.

In La Paz hebben we de dag kunnen vullen met de meest bezienswaardige dingen te bezoeken. Het is een gigantische stad in een vallei, waar de bergen er om heen tot de nokken toe bezaaid zijn met woningen en krotten. Daar rijzen de magnifieke besneeuwde pieken van de Andes boven uit. Gelijk kregen we ook weer last van de hoogte waar deze stad op ligt. Kortademig en weinig energie. Maar gelukkig kost de taxi hier bijna niets. Voor één tot twee euro kom je de hele stad door. Nog even terugkomend op het vliegen, het vliegveld van La Paz is het hoogst gelegen ter wereld. Het gevolg is dat de start en landingsbanen meer dan 5 kilometer lang zijn. Ter vergelijk, de banen op Schiphol zijn slechts 3 kilometer. Dit is nodig vanwege de ijle lucht. De vliegtuigen hebben een veel hogere snelheid nodig bij het opstijgen en landen en dus ook een langere baan.

De dag hebben we voornamelijk gebruikt om de sfeer wat op te snuiven en de heksenmarkt te bezoeken. De heksenmarkt is een allegaartje aan souvenirshops met veel couleur local. Meest opvallend zijn de gedroogde Lama foetussen die je hier kunt kopen. Verder vooral gezocht naar de lekkerste eettentjes in de stad. We hebben echt genoten. In het viersterren La Casona hotel hadden we een vier gangen lunch. Dit was echt geweldig, met een saladebar vooraf, gevolgd door een lekkere soep, vervolgens een hoofdgerecht bestaande uit een keuze menu van forel, biefstuk of kip en afsluitend een super toetje. Tien minuten later zagen we bij een andere eetgelegenheid dat we nog een euro te veel hadden betaald, haha………

Vandaag hadden we de terugreis van La Paz naar Puno in Peru. Met een zogenoemde “Direct Cama bus” waren we al om half twee weer terug in Puno terwijl we pas om half negen in de ochtend vertrokken. Rekening houdend met het uur tijdverschil is dit een busreis van 6 uur. Maar een straf was dit niet. Zoals gezegd is het een directe bus die verder nergens stopt dan alleen bij de grens en het is een “Cama” wat betekend dat het een volledige slaapbus is en zeer luxe uitgevoerd.
Onderweg kregen we zelfs nog een lunch aangeboden en dat voor vijftien euro all-in.
Vermeldenswaardig is nog wel de grens overgang. Deze keer niet via Copacabana maar via Desaguadero. Dit is de meest vreemde grensovergang geweest die we ooit hebben meegemaakt. Aan het begin van het stadje werden we uit de bus gezet met de boodschap alleen ons paspoort mee te nemen en vervolgens gewoon rechtdoor te lopen. Er is nergens een slagboom of een duidelijke aanwijzing wat te doen. De straat is één grote lange lokale markt met ontzettend veel bedrijvigheid. Het was echt even zoeken waar de Immigratie loketten van de beide landen waren. Toch wel belangrijk om de nodige stempels in je paspoort te krijgen anders hebben we over twee weken echt een probleem om Peru weer te verlaten. Na ongeveer vier kilometer lopen bleken we ineens in Peru te staan en was het zoeken naar de bus die via een andere weg was gegaan. Na een kwartiertje zoeken lukte dit. Nu zijn we klaar voor de Machu Pichu bij Cusco waar we morgen naar toe vertrekken. Maar eerst zo meteen nog even lekker eten hier in Puno.