Hello Siam (Burma)

Gisteravond Bangkok kort van een hele andere kant gezien. Voor Gerard is het al de zevende keer in Bangkok. Toch hebben wij Bangkok op een heel andere manier gezien dan de voorgaande keren. Bas nam ons mee naar het Red Light District. Waar we naar een restaurant zijn geweest dat door een Nederlander wordt gerund. We konden kiezen uit stamppot andijvie, zuurkool stamppot of bitterballen. Uiteindelijk toch maar iets anders genomen, we zijn tenslotte nog maar net vertrokken. De behoefte is nog niet zo groot. Het Red Light district is één straat met kroegen en zeer aanlokkelijke jonge meiden, wat veel buitenlanders (mannen) aantrekt. Na dit kleine avontuurtje hebben wij thuis voor het slapen gaan afscheid genomen van Bas.

Om half zes ging de wekker en zijn we met de taxi naar het oude vliegveld van Bangkok gereden om daar onze vlucht naar Mandalay in Birma te nemen. De vlucht ging ditmaal precies volgens planning en wij waren na een taxirit van een uur tegen twaalven in Mandalay. Wat een heerlijk gevoel als je uitstapt. De temperatuur is hier zeer aangenaam. Zo rond de dertig graden en droog. Dit in tegenstelling tot Bangkok waar het zwoel warm is. Tegen de avond koelt het lekker af.

Elk land vraagt toch wel even om een omschakeling in verschillende opzichten. Het verkeer rijdt hier, net als thuis, rechts van de weg, maar hoe vreemd is het om te zien dat het stuur ook rechts zit. Net andersom dus dan bij ons. Lijkt ons alles behalve prettig rijden. De Guesthousen en hotels is hier weer een heel ander verhaal. Er is weinig aanbod door het strikte militaire regime. Vergunning om een Guesthouse te beginnen worden maar mondjesmaat uitgegeven en het is mensen verboden om vreemden in huis te laten logeren. Gevolg hiervan is dat wij lang moesten zoeken naar een geschikt Guesthouse. De kwaliteit van de kamers is matig en de prijzen zijn relatief hoog met zo’n 25 dollar voor een double room. Uiteindelijk zijn wij gestrand in het Rich Queen, met dank aan een vriendelijke taxichauffeur. En dat maakt Birma echt bijzonder. De mensen zijn zeer vriendelijk en beleefd. Een briefje, pen of wisselgeld wordt vastgehouden tussen twee handen en met een kleine buiging overhandigd.

Vanmiddag hebben wij een kort rondje gelopen over de lokale markt. Ook dat is een belevenis. Ondanks dat wij inmiddels vele markten hebben gezien is de sfeer hier toch weer anders. Zonder nu precies te kunnen zeggen wat dat dan is. Onderweg is Gerard nog snel naar de kapper geweest voor één euro en tachtig cent. Bij toeval kwamen wij een “Nikon-dealertje” tegen. De lens van ons fototoestel was beschadigd en niet meer te gebruiken. Na een half uurtje fröbelen had hij het weer helemaal gefikst. We zijn daar zeer tevreden mee. Vervolgens ook nog gekeken naar een lokale simkaart voor onze mobiel. Dan merk je meteen het militaire regime. De verkoop van een lokaal nummer is aan strikte regels gebonden en wordt zwaar ontmoedigd. Dat kaartje kost hier zo’n 250 dollar. Dat hebben wij dus maar niet gedaan. Overigens staan hier overal langs de kant van de weg of onder een boom tafeltjes met een telefoon en een mannetje er achter waar je voor een paar cent kunt bellen.

Morgen maken wij een dagtrip in de omgeving van Mandalay en bezoeken drie oude steden. We zijn aangenaam verrast dat wij in ons Guesthouse Wi-Fi hebben zodat wij dit reisverslag kunnen uploaden.